Ordinary Show-dog

Keegan zat zoals altijd vlak naast de voet van zijn eigenaar, welke opnieuw onderhandelde over gevechten die komen dingen. “Een minimale pot van vijventwintigduizend, mensen die dat niet hebben horen hier niet thuis,” sprak zijn baas, waarna hij opnieuw een trekje van zijn sigaar nam. De man voor hem knikte langzaam en schreef wat op. “En wat dan voor de mensen die geen geld hebben? Of mensen die net begonnen zijn?” vroeg de man. Keegan ging zitten en voelde de slipketting die rondom zijn hals lag iets versoepelen. Maar zijn baas leek geïrriteerd. “Oh, die mensen? Naja, deel die dan maar in een pot voor hen, een van rond de.. tienduizend?” sprak hij toen. De man voor heb knikte. “Prima keuze,” sprak de jongere man, welke vervolgens iets op papier schreef. De baas van de zwarte pit bull terrier knikte eventjes. “En met welke hond doet u mee?” vroeg de man vervolgens, waarna hij met een scheve blik naar de Mexicaanse man, die extreem breed geschouderd was. Vroeger, toen hij nog in Mexico woonde, vocht hij ook altijd veel. Met wapens, die zo gebruikt werden als de scherpe tanden van de honden die tegenwoordig gebruikt worden. Messen heetten die. En nog altijd bezat de man er een aantal. Voor zijn eigen veiligheid. Want Keegan kon hem niet altijd beschermen. “Keegan doet mee,” sprak de man toen met een brede grijns. Keegan keek omhoog en voelde de hand van de man even over zijn kop glijden. De reu stond op, toen hij voelde dat de man weg wilde. “Keegan, we gaan nu naar het strand, je verdient wel wat rust en plezier,” sprak zijn baas toen. Keegans staart bewoog vrolijk heen en weer.
De wonden van het gevecht met zijn broer waren al aan het genezen, maar pijn deed het nog altijd. Hij was er inmiddels wel over heen gegroeid, dat hij zijn broer gedood had. Het was voor zijn eigen bestwil geweest en tevens, als hij niets gedaan had, lag hij nu dood op de grond. Het ging dus niet alleen om Ney, maar ook om Keegan. En Keegan vond dat hij nog wel wat langer mocht leven. Hij was geen doorgedraaide psychopaat, hij was nog normaal. En daarnaast, Ney verdiende het. De reu schudde eventjes met zijn kop. Hij moest er niet meer langer over na denken.
Vrolijk sprong de reu het strand op. Zijn baas had de riem in het zand gegooid en ging op een bankje zitten. De American pit bull terrier ging stil staan, om de zoute zee lucht in te ademen. Eventjes duwde hij zijn oren in zijn nek, als teken dat hij blij was. Hij zou het water niet in gaan, dit ging enkel branden aan zijn wonden, maar een beetje rennen deed hem wel goed. Hij was aardig stijf geworden na het gevecht en vooral zijn verwondde schouder deed niet meer geweldig mee, maar hij zou beter worden. In een drafje ging de reu over het strand. Hij keek naar zijn baas, welke een bal uit zijn tas haalde. De bal kwam richting de reu gevlogen, nadat de oudere man hem hard gegooid had. De reu sprong de lucht in en ving de bal behendig op, waarna hij kwispelend naar zijn baas keek. Echter werd het hele moment verpest door een of andere hond, die vol in zijn flank rende. De reu verloor bijna zijn evenwicht, maar bleef staan. Een luide grom verliet zijn bek, de groene bal viel in het zand. Razendsnel draaide de reu zich richting de poedel. Oh, het was maar een poedel. Het was geen aanslag. “Hmn, beetje blind meneer?” gromde de American pit bull terrier. Hij vond het echt zo een typische showhond, zo een kleine, eventueel stiekeme, homo. Eventjes snoof de reu minachtend. Hij was duidelijk groter – knapper gheghe, en gespierder dan de reu voor hem. “Dus showhondje, bied je nog je excuses aan of moet ik deze uit je trekken?” snauwde de reu vervolgens. Hij had het nooit zo op reuen gehad.

Toen de reu sprak dat hij inderdaad af en toe wat blind was, keek Keegan hem stilletjes aan, waarna hij een waarschuwende grom liet horen. “Probeer je nu van deze situatie iets vermakelijks te maken?” snauwde Keegan naar de poedel, waarna hij zijn tanden liet zien. De oren van de reu schoten eventjes in zijn nek, maar algauw liet hij zijn lip weer zakken. De blik in de ogen van de reu was niet bepaald geamuseerd, maar hij wist dat de poedel niet bepaald ‘gevaarlijk’ was – behalve als hij ineens zijn fluffy vacht in zou zetten, dan kon hij nog eens een gevaarlijk worden. Dadelijk bleef Keegan zijn oor ineens in zijn vacht hangen of zo, of viel die poedel hem ineens aan en weerhield die dikke laag vacht dat de tanden van het Amerikaanse hondenras in de schouder van de reu zonk. Dat was wel heel erg ernstig, dan kon die poedel hem gewoon vermoorden omdat Keegan gewoon niet door die vacht kwam. Dat zou dus totaal niet cool zijn geweest. Dan was hij gewoon verslagen door een of andere showhond. Nee, dat kon niet. Zo sterk kon die vacht ook weer niet zijn. Het was vast niet gemaakt van ijzer – BEHALVE ALS OAKLEY INEENS EEN TRANFORMER WERD!! – het onderwerp waar dit topic over zou moeten gaan is echt weggevallen door dit stukje en de post is geloof ik ineens een stuk minder intimiderend, back to topic. “Ik vind het namelijk niet bepaald amuserend,” sprak hij vervolgens rustig, terwijl zijn bruine ogen de hond voor hem scande.
’Sorry dat ik tegen je aan rende,’ sprak de poedel vervolgens, op een neutrale toon. Keegan keek met een emotieloze uitdrukking op zijn gelaat naar de reu, zijn staart hing stil tussen zijn achterbenen. “Dat is je maar geraden, poedel,” gromde de zwarte American pit bull terrier tegen de crèmekleurige poedel – geen idee welke kleur het anders is, aardbeienbruin of zo. De zwarte reu keek eventjes naar de reu, voor hij ging zitten. “Dus, ben je werkelijk een showhondje?” Zo eentje die stiekem gay is met zijn roze strikjes? Zo eentje die dat stiekem niet toe durft te geven, terwijl heel de wereld het eigenlijk zag, voegde hij er nog aan toe in zijn gedachten. Want je weet wel, dadelijk kwam de transformer van de hond ineens naar boven en misschien werd Keegan dan wel een beetje bang, want hij had al een heel beeld gevormd.