And then. Go.

“Zullen we dan maar gaan?” vroeg haar baasje. Vrolijk bewoog de teef met haar staart, terwijl ze de lijn rondom haar hals voelde vallen. Ze had nog altijd een slipketting om – moest van het asiel, aangezien ze haar nog niet helemaal konden berekenen en ze was blind, dus dat zorgde voor nog meer problemen, als ze al onberekenbaar was. Haar bazin geloofde echter compleet dat ze betrouwbaar was, maar Camaro was nog niet compleet van haar bazinnetje, dus alles moest komende weken goed gaan, dan kreeg de vrouw de papieren en de stamboom. En Camaro wilde haar liefste baasje nooit kwijt, dus besloot ze alles te doen zoals haar baasje wilde. Ze hield nu al zo veel van de vrouw, die nu al helemaal in de Dogo geloofde, ze vertrouwde haar. En dit was het belangrijkste voor de sneeuwwitte hond. Ze wilde iemand die haar vertrouwde, en met haar ras, was dat zeer lastig. Weinig vertrouwden haar ras, iedereen zag ze als een vechthond, als een hersenloze moordenaar. En wat jammer, dat dit negen van de tien keer niet klopte.
De teef sprong in de auto. Ze was tot de auto vlak naast de vrouw blijven lopen, omdat ze bang was ergens tegenaan te lopen en ze vertrouwde de vrouw honderd procent, ze zou nooit meer van de zij van de vrouw afwijken, tot de dood intreed. Zo zei haar baasje het altijd tegen haar. En ze had gelijk. Nooit meer zou Camaro weg willen.
Toen de auto startte schoot er een moment van angst door de teef. Oh, ze was nog altijd doodsbang voor onbekende geluiden. “Rustig Camaro,” sprak de vrouw, toen ze een piepje hoorde vanuit de teef. “Ben jij nou een dappere Molosser?” lachte de vrouw. Camaro liet een luide blaf horen en kwispelde. De vrouw lachte eventjes en begon te rijden.
Het duurde niet zeer lang of ze waren op de plek waar ze heen wilde. The Woods. Camaro mocht eventjes flink rennen, vond de vrouw. En Camaro? Die zag wat rennen ook wel zitten. Ze had een speciale gave – was blinden altijd hadden, om aan te voelen of er iets voor haar was. En ook al was het niet geheel ontwikkeld, de teef kon het makkelijk gebruiken. Ze voelde hoe de lijn van haar hals werd gehaald, maar bleef staan. Het was nog altijd eng voor haar. “Camaro? Ga maar?” sprak de vrouw met een glimlach. De teef kwispelde zachtjes, maar liep niet. De vrouw hurkte zich voor haar neer en aaide de teef over haar kop. “Kom op Camaro, het gaat je lukken, wees niet zo onzeker. Ik zal je altijd beschermen als er iets gebeurt, dat weet je, ga maar lekker spelen,” sprak de vrouw. De teef likte de vrouw voorzichtig over haar hand en ging er onzeker vandoor. Het was allemaal zeer eng..
+ Arizona