Come to me and show something

De rokerige stem van zijn oudere, mannelijke baas galmde door een van de boxen. Hij, een American pit bull terrier, gespierd, knap – vond iedereen natuurlijk, hij was knap!! En boven al, zeer groot met zijn vijftig centimeter schofthoogte, stond altijd trouw naast zijn baas, al had hij hier totaal geen redenen toe. Zijn baas was niet meer dan een vuile schoft, een die niet gaf om zijn hond, maar gaf om het geld wat zijn hond verdiende. Ja, Keegan verdiende geweldig veel geld, evenals zijn broer en zijn zus gedaan hadden. Hun waren echter zwak en stopten, om welke reden dan ook. Hij ging wel verder en zijn baas was stinkend rijk. Hij stond hoog, hij was een lange tijd Champion geweest en was van plan dit opnieuw te worden, maar door een ruwe fout van zijn baas, ging er iets fout. Hij kreeg de verkeerde commando’s en de hond die voor hem in de ring was een werkelijke psychopaat geweest. Hij had het overleefd, maar op het randje en lang kon hij niet vechten. Hij had nog altijd erg veel littekens, maar hij was sterker dan ooit. En die verdomde psychopaat moest eens weten wat er gebeurde als hij Keegan weer tegen kwam. Dan was er niet meer veel van hem over.
De reu luisterde aandachtig naar het gesprek. “Binnenkort gaat het seizoen weer van start, Keegan moet meedoen. Hij is beter in vorm dan ooit, misschien wordt hij weer Champion. Maar, je moet wel onthouden dat er ook een kans is dat hij niet wint,” sprak de andere man, met een normaal, Iers accent. Vervolgens stond zijn forsgebouwde baas op. “Pardon? Denk je serieus dat mijn geweldige hond niet van al die anderen wint? Hij is de sterkste, de beste, alles, dus schrijf hem in. Hij wordt de nieuwe Champion,” sprak zijn baas. Keegan stond op toen hij de woede van zijn baas voelde. Zijn baas sloeg hard op de tafel. Keegan liet een zachte grom horen. Niemand zou ooit zijn baasje wat doen. De man knikte eventjes slikkend. “Box 1 tot 20 worden gebruikt geloof ik,” knikte hij enkel. Keegan gromde nog eventjes toen de man zich omdraaide en vertrok. Zijn baas grijnsde breed. “Kom op Keegan, dit lukt ons wel,” grijnsde zijn baasje. De hond ging weer zitten en voelde de ijzeren slipketting om zijn nek glijden. Zijn baas wist prima met de lijn om te gaan, dus pijn deed hij Keegan nooit. En als hij dat ooit zou doen, mocht hij de scherpe, witte tanden van de reu voelen, midden in zijn benen.
Algauw was Keegan losgelaten op het erf. Hij kende geen agressie tegen onschuldige honden, dus mocht hij vaak los. Buiten de ring was het een dood normale hond. Hij was niet van plan een of andere psychopaat te worden. Daar had hij ook totaal geen behoeften aan. Hij haatte psychopaten. De reu schudde eventjes zijn kop. Hij had nooit een halsband om. Dat hoefde bij hem niet. Hij was buiten de ring zo een geweldige hond. Vond hij zelf. Hij was dol op zichzelf, net zoals zijn broer ook altijd dol op zichzelf was. Hun hele familie had een goed eigenbeeld. Maar Keegan was wel het beste. Hij hield van de aandacht die teven hem gaven. Hij kreeg vaak genoeg aandacht van ze. Maar verliefd worden, hij? Nee. Dat was niets voor hem. Hij kende liefde niet, zijn broer was zwak door toe te geven aan de liefde. Ney was sowieso altijd zwak geweest. Ney was niets anders dan een zielepoot. Een met wat kracht. En Quad? Zij was gewoon een halve psychopaat. Ze was in elk geval wel beter dan zijn broer. Ergens had hij haar in zijn hart, maar Ney mocht dood. Ney moest dood. En ooit, ging hij ook dood. In zijn greep.

+ Arizona.