I'm so sorry..

Een luide grom verliet de bek van de zwarte reu, toen zijn baas had gezegd dat hij binnenkort voor iemand stond, die hij bijzonder goed kende. Bijzonder goed. In zijn achterhoofd had hij een klein aantal namen. Ney, Quad en Moment. Moment was de hond, die hem zijn Championsrang afgenomen had. Ney en Quad waren zijn halfbroer en –zus. Volgens geruchten zijn ze terug, ook als vechthond. Nou, Ney in elk geval. Quad wist hij niet zeker. Die gestoorde teef had altijd wel iets anders. En Ney? Hij was gewoon een zwak beest, een die de rang als Champion nooit verdiende. Keegan verdiende de rang als Champion. Maar Ney niet. Vroeger, toen hij maanden ouder was, vond hij Keegan altijd zwak. Hij daagde de jonge pup uit en natuurlijk, hij verloor. Maar nu, nu zou hij van de reu winnen, als het natuurlijk de reu was, waartegen hij vechten moest. De man had een brede grijns op zijn gelaat geplakt. “En ik weet zeker, dat je hem dood wilt hebben.” Hem? Hem dood? Dan viel Quad af. Hij wilde Quad niet dood en voor zo ver hij het wist, was Quad geen hem. Dus dan was het of Moment of Ney. Eventjes zuchtte Keegan. Ja, ze waren beide sterk, dus het zou een gewaagd gevecht worden. De reu ging eventjes zitten en keek zijn baas rustig aan. Hij kon niet wachten.
Het was ijskoud, maar sneeuw viel nog net niet. De wolken waren net vertrokken, dus het gevecht zou niet onderbroken worden door een plotselinge sneeuwaanval. Ze zouden vechten, tot de dood intrad, had zijn baas gezegd. Ze waren naar een rustige plek gegaan, maar niet de gebruikelijke vechtplaats. Een weiland, reusachtig. Mensen waren in geen wijde omtrek te zien. Ze konden niet gesnapt worden, er waren aardig wat mensen die toekeken en waarschijnlijk die de mensen tegenhielden, die het gevecht eventueel zouden onderbreken. Dat moesten ze niet proberen, dan werd er waarschijnlijk gedreigd met de dood, als je naar de politie ging. Een pistool had iedereen die in deze zaken zat wel bij zich. En geld, dat hadden ze meer dan genoeg. De politie kon er momenteel niets aan doen. Het was een gang, een die nooit zo sterk was geweest als nu. Een die nooit gepakt kon worden, met de mensen die erin zaten. Ze waren stuk voor stuk vijanden van de politie en beste vrienden van elkaar. Alles kon geregeld worden, ze waren tot alles in staat. En ze konden overal onderuit komen – met bedreigingen en geld.
Het was zeer vroeg, toen de reu een stevige, dikke ijzeren ketting om zijn nek kreeg – een slipketting. Deze werden gebruikt bij het begin, waarbij de mensen de honden uitlokten. Agressie schoot binnen de kortste keren in de honden, en om ze dan te stoppen bracht je je eigen leven in gevaar. Ze waren gevaarlijk, maar zelfs een vechtende labrador was gevaarlijk. En Keegan viel dan nog flink mee. Je kon hem vertrouwen met onbekende honden, met kinderen en met volwassenen, maar in de ring was hij een halve psychopaat. En waarom? Door zijn verschrikkelijke verleden. Het vechten begon met angst. Angst voor een nieuwe zweepslag. En als hij niet goed zijn best deed, kwam er weer eentje. Hij was bang. Maar de angst zwakte af naarmate hij ouder werd. Angst veranderde in dominantie, tegenover zijn baas en tegenover de honden in die tegenover hem in de ring stonden. Dominantie was gevaarlijker dan angst. Angst was meestal één kleine beet, om vervolgens in een hoekje te duiken, met de staart tussen de benen. Dominantie was de drang om te winnen, de drang om beter te zijn. En deze bezat de reu echt. Hij was erg dominant tegenover anderen. Loyaal zeker ook. Hij wilde alles doen voor zijn baas. En in zijn achterhoofd zat nog altijd zijn aller grootste vijand – de zweep. Dus angstig was hij nog steeds, maar zijn hersenen draaiden de angst om in dominantie. En voor een hond zoals hij, een hond die altijd in gevaar was, was het maar beter, dat hij geen angst bezat.
De man stond met zijn zwarte American pit bull terrier op de plek waar alles zou gebeuren. De plek waar hij een misschien wel oude vijand terug zou zien. En opnieuw, een plek waar hij zou kunnen sterven. Dit was altijd gevaarlijk, vechten was altijd gevaarlijk, al was je de beste vechter. Eén fout en je was verloren. Eén fout en je had tanden in je keel. Want de keel was de plek, waar alle honden als eerst naar grepen. De kans dat je een hond doodde als je in de keel greep, was groter dan de kans dat je iemand ruggengraat brak. Maar de keel was de minst leuke plek om iemand te doden. Keegan vond het doden het minst fijne deel. Het vechten was prima, maar het doden deed hem altijd pijn. Je ontnam iemands leven, hoeveel deze het ook verdiende. En meestal waren het de meest onschuldige, die moesten sterven. Hij – iemand die een aantal doden op zijn naam had staan, moest dood, maar de dood zou hem pas laat treffen. De onschuldigen, degene die nog hun leven konden veranderen en konden verbeteren, hun vechtverleden achter zich konden laten, die stierven door psychopaten. Net zoals hem, al kon je tegen hem geen psychopaat zeggen. Hij was een moordenaar, maar zeker geen psychopaat. Hij had altijd spijt na het doden van iemand. Altijd. Maar hij moest zijn zwakte niet laten zien, als hij dat deed, kregen ze hem zo kapot. Hij moest doorzetten, zodra hij de zwakte van degene gevonden had. En hoe vals het ook was, hij kon niet opgeven. Zwakte laten zien, betekende zijn dood.
Langzaam kwamen er steeds meer mensen. Keegan stond met een dominante houding naast zijn baas. Zijn baas kreeg complimenten. Ja, hij was flink getraind, gespierd en bovenal, hij was een mooie vechter. Dat vond hij niet alleen zelf – want hij was knap, dat wist hij gheghe, maar ook anderen vonden hem geen lelijke hond. Hij kwam dan ook van een prima fokker, een Braziliaanse fokker, die bekend stonden om hun geweldige Staffords en Pit bulls. En ook zijn ouders waren begaafde vechters. En zijn broer en zus. De reu zuchtte eventjes. Hij was een slechte hond.


“Daar komt de tegenstander,” sprak zijn baas, met zijn extreem ruwe, rokerige stem. De reu keek meteen op. Een schoot zijn hart in zijn keel, toen hij de bekende vachtkleur zag. Wit met bruine vlekken. De kort gecoupeerde oren. Zijn broer, zijn broer, in levende lijven, stond voor hem. Sterker dan ooit. Zijn gespierde schouders lieten de reu even schrikken. Zijn valse blik, liet menig mensen opzij gaan. Ney, wat hadden ze met hem gedaan. Al was Ney de kleinere, hij was duidelijk gespierder. Keegan slikte en vlak voor hem, stopte de Braziliaanse man met zijn American pit bull terrier. “Keegan,” sprak zijn broer met een knikje, waarna hij ging zitten. Een valse grijns sierde zijn gezicht, zijn normaal zo uitdagende blik was ingewisseld voor bloeddorst. Oh Ney, wat hadden ze met je gedaan..? De reu staarde naar Keegan, maar het leek net alsof hij door de reu heen keek. Keegan knikte eventjes. “Broer,” sprak hij enkel. De mannen bespraken wat met elkaar, terwijl Keegan de reu goed in de gaten hield. “Tienduizend voor de hond die wint,” was het laatste wat de zwarte reu hoorde, voor de reu weggetrokken werd. Nu zou het gevecht beginnen, het gevecht met zijn eigen broer. De reu slikte eventjes. Medelijden moest weggeduwd worden. Nu moest enkel nog de dominantie winnen.
De ijzeren ketting werd van de hals van de reu afgehaald en nu werd er een nylon halsband rondom zijn hals geklikt, zodat ze de reu elk moment weg konden trekken. Bij de witte pit bull werd hetzelfde gedaan. Nog één moment hield zijn baas hem vast, om nog enkele commando’s te fluisteren. “Okay, het gevecht begint zo!” sprak de scheidsrechter. Met een beweging van zijn arm lieten de twee sterke mannen hun honden los, die meteen op elkaar af renden.
Ney leek echt overgenomen te zijn door de duivel. Een luide grom verliet zijn bek, waarna hij op de zwarte, grote reu afsprong. Deze leek enkel nog helder na te kunnen denken en sprong opzij, om vervolgens een uitdagende blaf te laten horen. “Ney, je bent gek geworden,” gromde hij. Zijn broer, met een bloeddorstige blik in zijn bruine ogen, met kwijl wat van zijn lippen afliep. Was dit Ney wel? Hij wist het even niet meer, maar er was geen tijd om lang na te denken. De reu kwam weer op hem af gerend. Keegan sprong opzij. Ze scherpe kaken van de doorgedraaide reu klapten vlak naast zijn oren op elkaar. De zwarte reu duwde de witte pit bull met zijn gespierde schouders opzij. Ney was echt dom bezig. Was hij alles vergeten wat hem geleerd was? Hij maakte zichzelf enkel moe met deze aanvallen. Keegan gromde luid en duwde de reu opnieuw. Deze verloor zijn balans en viel hard op zijn schouder. De zwarte reu schudde zijn hoofd en duwde zijn poot op de keel van zijn broer. Een luide grom verliet zijn bek. Dit was te simpel. De witte pit bull leek gebruik te maken van het korte moment, waarbij de zwarte reu eventjes niet oplette, en zette zijn spierwitte tanden in de poot van de reu. Een kort moment bleef alles stilstaan. Woede vulde de gedachten van de zwarte reu, teleurstelling evenals. Een kort moment verloor hij zijn bewustzijn en zijn rem, de rem die tegenhield dat de zwarte reu niet naar de keel van de andere reu greep, schoot open. Niets kon hem nu meer tegenhouden. De zwarte reu liet zijn spierwitte tanden zien en beet hard in de borst van zijn broer. Deze liet meteen los en gaf Keegan een trap in zijn gezicht. Hij sprong opzij en zag hoe de witte vacht van de reu langzaam rood kleurde. Hij keek naar de mensen, die joelden van plezier. Keegan snoof en zag hoe de reu als een dolle op hem af sprong. Hij sprong op de flank van de zwarte pit bull, waardoor deze zijn evenwicht verloor en hard op de stoffige grond belandde. Een harde beet in zijn schouder zorgde voor een bloedende wond. Hij gromde luid en zette zijn sterke kaken in de borst van zijn broer. “Kom op Keegan!” riep zijn baas. De reu trok de witte pit bull op de grond en rolde zich om, zodat hij boven zijn broer stond. Deze gromde en kwijlde, bloed vulde de bek van de witte pit. Een grote wond vormde zich op de schouder van de zwarte reu, bloeddruppels vielen op de stoffige bodem. Keegan zette zijn tanden in de onderkaak van de reu, terwijl zijn poot op de keel van de witte pit bull stond. Het zag ernaar uit dat hij zou winnen. Echter was er één ding wat de reu niet verwachtte. De sterke achterpoten van de witte pit duwde hem in zijn buik. De heftige beet van de witte pit, in zijn borst, scheurde los. De zwarte reu viel naar achteren, hard op zijn linker schouder. Stof schoot omhoog, bloeddruppels druppelde uit zijn schouder en zijn borst. De witte pit kwam moeizaam overeind en zette zijn kaken rondom de keel van de zwarte pit. Was dit zijn einde? De reu voelde de tanden steeds strakker rondom zijn keel. De witte vlek op de borst van de pit was nu enkel nog rood. Hij moest nu iets doen, iets wat waarschijnlijk zeer gevaarlijk werd. Met zijn voorpoot duwde hij tegen de onderkaak van de witte reu, waardoor deze zijn grip iets verzachtte. Met zijn scherpe witte tanden zocht hij een huidplooi, maar hij vond de oor van de witte reu enkel. Hij zette zijn tanden erin en trok hard. Bloed vloeide in zijn bek. Hardhandig duwde hij de witte – inmiddels rode, reu opzij. Zijn oor hing ergens, hij had zijn oor afgebeten. De witte pit leek enkel bozer te worden. Keegan drukte zichzelf overeind en zag dat de witte reu weer op hem af gerend kwam. Hard zette hij zijn kaken in de rug van de zwarte reu en drukte hij deze richting de grond. Echter bleef hij staan. Hij moest blijven staan, anders kon hij nooit ontsnappen. “En, beste Keegan? Voel je de dood al?” grijnsde de witte reu, een die Keegan nooit als zijn broer gezien had, en dit verpestte het alleen nog maar. De tanden van de reu waren diep in zijn rug gedrukt. Hij moest nu goed uitkijken, de beet van deze reu was zeer sterk. Keegan moest nadenken. Hoe kwam hij ooit van de reu af? Hoe? Hij moest iets risicovols doen. De reu liet zich naar achteren vallen, zijn volle gewicht bovenop het hoofd van de witte pit. En het lukte. Hij viel bovenop de witte reu, welke langzaam zijn beet verminderde. Hierdoor kon Keegan zich loskrijgen. Hij had pijn, heel erg veel pijn, maar dit was het beslissende moment. De reu draaide zich om en zette zijn poot op de borst van de reu. “Het spijt me,” mompelde de zwarte reu, waarna hij met volle kracht zijn scherpe, sneeuwwitte tanden in de keel van de worstelende reu zette. Dit was het einde. Hij had gewonnen. Hij had zijn broer vermoord. Omdat het moest. Langzaam vloeide het leven van de reu uit zijn lichaam, de kracht in de ogen van de reu verdwenen en wisselde zich in voor een lege blik. Allemaal geschrokken kreten waren hoorbaar. De zwarte reu kon zich nog met moeite overeind houden. Alles werd vaag. Hij had gewonnen.
“Laat hem maar even liggen,” sprak zijn baas. Hij kreeg de tienduizend euro en vertrok. De zwarte reu viel op de grond, bloed stroomde uit de borst, rug en schouderwonden, deze waren het grootst. De rest van de kleine wondjes waren eigenlijk niets meer voor hem. Zijn adem hakkelde, alles werd heel erg vaag. Sterven zou hij niet, maar hij had zijn broer vermoord. Zijn bloedeigen broer. Hij was dood. En het was beter. Ney was veranderd in een psychopaat. Wat hadden ze met hem gedaan? Een diepe zucht kwam uit de bek van de hond, waarna hij zijn ogen sloot en zijn kop in het zand legde. Ze kwamen de reu later ophalen, als hij weer wat leven bezat. Nu gingen ze eerst feesten, om het geweldige gevecht. Zo ging het altijd. De reu voelde zich leeg. Net zoals na elk gevecht. Want hij had weer iemand gedood. En dit keer iemand, die hij beter kende dan wie dan ook. Hij was een moordenaar..

+ Reagan

Toen de stemmen van de mensen verdwenen, voelde hij een leegte in zich. Hij was nu echt te ver gegaan. Hij had zijn broer vermoord. Altijd had hij gezegd dat hij zijn broer zou vermoorden, maar nu heeft hij het werkelijk gedaan. Echt. Em ergens, voelde het goed en slecht tegelijk. Hij had de reu terug gepakt, op alles wat hij gedaan had én hij had hem uit zijn lijden verlost. Maar het was zijn broer, zijn bloedeigen broer. En nu lag hij dood naast hem. Zelf was die ook half dood, maar hij was sterk genoeg, hij overleefde het wel. Maar de wonden branden. Vooral die op zijn borst. Het was zijn eigen schuld dat die wond zo heftig was, maar pijn deed het zeker. Hij moest de tanden van de reu uit zijn huid scheuren. En werkelijk, dat deed pijn.
’Keegan!’ hoorde hij. Keegan. Het was Reagan. Wat deed zij hier? Waarom the fuck was zij hier?! Het was hier hartstikke gevaarlijk geweest. Reagan, wat doe je hier! Hij wilde wat zeggen, maar kreeg geen woord uit zijn keel. Hij slikte eventjes en opende zijn ogen, om de jonge teef een lik te geven. Ze voelde als een klein zusje voor hem, al was het gevaarlijk voor haar om met hem om te gaan. Ze konden haar gaan bedreigen, omdat ze met hem om ging, maar het leek niet tot haar door te dringen. Hij slikte nog een keer en sloot zijn ogen weer. “Reagan,” mompelde hij, met een kleine glimlach op zijn gelaat, maar hij was uitgeput. ’Ga je dood? Niet doodgaan!’ sprak de teef. Hij voelde haar tong over zijn wond raspen. Hij gaf haar nog een lik. “Nee, ik ga niet dood,” sprak hij enkel, warna hij zijn hoofd weer op de bodem legde. ’Dat was echt gruwelijk vet,’ sprak Reagan vervolgens. Hij opende eventjes zijn ogen. “Heb je alles gezien?” vroeg hij haar, waarna hij met zijn hoofd schudde. “Reagan, je moet uitkijken, de honden waarmee ik vecht zijn gevaarlijk, evenals ik. Ook mijn baasje is gevaarlijk, je zet je leven op het spel als je naar mij gaat,” sprak hij toen moeizaam. Hij moest zijn kleine zusje – tenminste, zo voelde ze voor hem, beschermen. En dat ging niet lukken als ze langer met hem om ging. De reu zuchtte eventjes. Ze ging er niet achter komen, dat hij zijn bloedeigen broer vermoord had, ook al was zijn broer gestoord.

’Ja. Ik ben er.’ Sprak de teef toen. Eventjes slikte de gitzwarte American pit bull terrier. Luid begon hij te hoesten. Ook in zijn keel zaten bijtwonden, al waren deze minder heftig dan de anderen. De reu keek eventjes naar de teef. Hoe eigenwijs ze ook was, hij was blij dat ze er was. Om hier nog een uur alleen te blijven, om dan opgehaald te worden door zijn baas, was niet echt wat je noemde fijn. Een uur half dood bloeden was niet echt geweldig. De reu luisterde aandachtig naar haar woorden. Ze zei zat ze alleen het begin van het gevecht niet gezien had. De reu schudde zijn hoofd, waarna hij eventjes zijn kaken op elkaar duwde. Hij moest opstaan, anders werd hij stijf en kwamen er nog meer problemen. Dan stroomde zijn bloed niet meer goed door zijn lichaam en kwamen er problemen bij zijn spieren. Daar zat hij niet op te wachten. ’Maar jij vermoord die honden. Dan doen ze mij niets meer. En waarom zouden ze mij iets willen doen? Wat zou jouw baas dan met mij moeten? Ik zie er niet zo stoer uit als jij,’ had Reagan gezegd. Langzaam schudde Keegan zijn massieve kop. “Niet iedere hond waarmee ik vecht vermoord ik, degene die ik niet vermoord, doen er alles voor om mijn leven te verpesten, zo gaat dat nu eenmaal in deze wereld,” zuchtte de reu, welke zich nu langzaam overeind gehesen had. Hij zat nu rustig op de grond en eigenlijk zou je niet zeggen dat hij veel pijn had, hij had zichzelf immers zonder slag of stoot overeind gehesen. Echter brandde de wonden verschrikkelijk. Elke beweging die hij maakte voelde alsof de tanden van zijn tegenstander nog in zijn huid zat en hij alles eraan deed om deze eruit te halen, maar dit niet lukte. Opnieuw stroomde er bloed uit de grote wonden die heel zijn vacht bevuilden. Hij boog zich naar voren, om zijn borst schoon te likken, maar dit zorgde voor een brandende pijn bij de wond in zijn ruggengraat. Een diepe zucht verliet de neus van de zwarte reu. En slikte nog een keer en keek weer naar Reagan. “Laat maar Reagan, dat is lastig om te begrijpen,” sprak hij vervolgens, waarna hij weer verder ging met het schoon likken van zijn vacht. Hij werd bijna duizelig van de pijn, maar leerde niets te laten zien. Hij was niet voor niets een vechthond. Eventjes schudde hij zijn hoofd. “Je moet gewoon een beetje uitkijken en geen enkele hond die wat van je wilt of vraagt of je mij kent vertrouwen, gelijk weglopen en het aan mij vertellen, beloofd?” sprak hij toen zachtjes. Hij duwde even zijn neus in haar vacht.

’Je vermoord ze niet allemaal? En ze zijn dan toch door je verslagen, dus dan is het toch dom om je het leven zuur te maken? Misschien bijt je ze dan wel dood.’ Sprak de Australian Shepherd. Keegan fronste lichtjes en schudde zijn kop. “Het ligt anders,” sprak de reu rustig, zijn ruwe stem rolde met moeite uit zijn keel. De reu slikte eventjes en keek haar met een emotieloze blik aan, alsof er een masker op zijn gezicht lag – snap je wel, Ghosts, masker, spel, Keegan, alles heeft een verband. “Hun baasjes haten het natuurlijk ook als hun honden verliezen, dat betekend geen geld meer,” sprak hij simpeltjes, waarna hij opnieuw slikte. Hij hoestte eventjes, waardoor er bloed omhoog kwam. De reu spuugde op de grond. Hij snoof eventjes. “Dus willen hun dat hun honden sterker worden, nog meer trainen,” legde hij toen vervolgens uit. Alles was gevaarlijk om hem heen, maar dan wel potentieel gevaarlijk. Het betekende niet dat het hem perse schaadde, maar de kans bestond wel, dus hij moest gewoon uitkijken. ’Ik snap het vast wel als je het probeert.’ De reu schudde eventjes zijn kop. “Ik maak hier voor de rest geen woorden meer aan vuil, kid,” sprak hij toen moeizaam. De reu keek nog eventjes naar het levenloze lichaam van zijn broer. Hij hoefde er niets meer aan vuil te maken, dit was immers zijn broer en hij wilde er niet meer over kwijt. Dit was het einde van dit onderwerp. Zijn bruine ogen gleden naar de fatale keelwond. Hij was afgericht om iemand keel door te bijten. ‘De keel is de zwakte’ had zijn baas gezegd. Meer nut had hij niet. Kelen doorbijten was wat hij moest doen. Helemaal geweldig.
’Geld dat voor alle honden? Dus ik mag met niemand praten..?’ vroeg de Aussie vervolgens. Hij schudde eventjes zijn hoofd. “Nee, het geld voor de honden die er gevaarlijk uit zien,” sprak hij toen rustig. “Honden die niet te vertrouwen zijn, honden zoals mij dus, vechthonden,” sprak hij rustig, waarna hij ook zijn achterlichaam omhoog hees. Honden die geboren zijn om andermans keel door te bijten, besloot hij maar eventjes niet te zeggen. Al het gevaar was potentieel, het was er nog niet. Maar als het er was, dan was het zeer gevaarlijk.

- Short, sorry.