"You're the darkness, Tate."

I’M A PSYCHOPATH?
Naam: Tate
Leeftijd: 2,5 jaar
Geslacht: reu
Levenswijze: zwerfhond

BEAUTIFULLY INSANE
Ras: Akita Inu
Kleur: Urajiro red
Oogkleur: Heel donkerbruin
Bouw: Tate is een erg grote hond, met veel spieren en een pluizige vacht.

THE WHOLE WORLD IS A FILTHY HORROR SHOW
∞ Evil
∞ Broken
∞ Killer
∞ Psychopath
∞ Cold hearted
∞ Smart
∞ His kindness is hidden somewhere in his cold heart.

Het was een koude winteravond, toen de Akita - van destijds anderhalf jaar oud - helemaal alleen door het bos struinde. Zijn vacht rook nog steeds naar de brand en hij zat van top tot teen onder het bloed. Maar dat was niet zijn bloed, dat was het bloed van de honden om wie hij zoveel had gegeven.

Tate is geboren in Amville, hij woonde met zijn twee broers, zus en moeder bij een rijke familie in een enorm huis. Ondanks de welvaart en de enorme speelruimte die hij had, voelde hij zich niet op zijn gemak bij de familie. De mensen, een echtpaar, schreeuwden continu tegen elkaar en als de één niet thuis was maar de ander wel, dan werd het geschreeuw gericht naar de honden. Tate had altijd al een goede band met zijn zusje, beter dan de band die hij had met zijn broers en moeder, en altijd als er weer geschreeuwd werd verstopten ze zich samen. Wat betekende dat ze vijftig procent van hun leven ergens in het huis verstopt zaten, de andere vijftig procent besteedden ze aan het gezamenlijk zwerven op straat.
De dagen vorderden en Tate begon een steeds grotere hekel te ontwikkelen tegenover mensen, elke keer dat hij over straat liep viel hem op hoe onredelijk en gemeen mensen zich konden gedragen. Hij begon langzaam steeds meer te denken dat monsters wel bestonden, maar enkel in menselijke vorm.

De Akita was één jaar oud toen er een nieuw gezin in het huis naast hem kwam wonen. Hij raakte bevriend met de bordercollie teef – Violet – die bij het gezin hoorde. In plaats van al zijn tijd met zijn zusje te besteden, ging hij steeds meer om met de bordercollie. Het duurde niet lang voor hij in zag dat ze de liefde van zijn leven was.
Samen besloten ze een half jaar later van huis weg te lopen, beiden waren ze het leven als huisdier helemaal beu.
Tate was nogal zenuwachtig en ontzettend op zijn hoede, op de dag dat ze weg zouden lopen. Hij was bang dat één van zijn eigenaren hem nog op tijd tegen kon houden en dat de situatie alleen nog maar erger zou worden in het huis. Hij vond het verschrikkelijk zijn zusje achter te moeten laten, maar haar meenemen zag hij ook niet als een optie.

De twee renden zo hard als ze konden. Ze dachten er niet aan dat het veel minder op zou vallen als ze gewoon zouden wandelen, ze wilden zo snel mogelijk ver bij de mensheid vandaan zijn. Een plan hadden ze niet echt, ze hadden geen plek waar ze graag naar toe wilden reizen.

Vanuit zijn ooghoek had hij haar al aan komen zien rennen, zijn zusje. Hij weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet waarom hij het precies deed. Maar in een vlaag van paniek, angst en zenuwen was hij zichzelf niet meer. In plaats van te versnellen en nog harder weg te rennen, of te stoppen en vragen waarom ze hen achtervolgde beukte hij haar opzij zodra ze naast hem liep – wat hem amper moeite kostte aangezien zij een stuk kleiner en minder gespierd was dan hij. Nog steeds bezeten door paniek, niet wetende wat hij precies deed, doodde hij haar. Zonder enige aarzeling, zonder enige moeite. Alsof hij al jarenlang een moordenaar was. En pas na enkele seconden drong het tot hem door wat hij gedaan had. Toen hij opkeek, zag hij de geschrokken blik in de ogen van Violet. De bordercollie zette het op een rennen, vluchtende voor hem.

Tate ging achter haar aan, hij wilde het rechtzetten. Hij wilde hetgeen uitleggen wat hij niet uit kon leggen, omdat hij simpelweg niet wist waarom hij het had gedaan. Hij had er geen verklaring voor. En ondanks dat hij wist dat het zinloos was, ging hij toch achter haar aan. En dat had hij niet moeten doen. Als hij haar niet was blijven achtervolgen was ze misschien op tijd gestopt, dan was ze gestopt met rennen voor de afgelegen weg waar slechts één enkele auto reed. Waar de auto reed, die misschien haar dood niet had veroorzaakt als hij haar niet was blijven achtervolgen.
De bestuurder had haast, heel veel haast. En toen hij de bordercollie raakte, reed hij gewoon stug door. Tate zag het allemaal gebeuren en er was niets dat hij kon doen, hij stapte op de hond af. Bang voor de afkeurende blik die hij verwachtte te zien in haar ogen. Maar die blik was er niet. De blik in haar ogen was een mengeling van pijn, verdriet en teleurstelling. “You say that you’re afraid of darkness, Tate, but you’re the darkness, ” waren de laatste woorden die ze sprak.

They’re in a better  place now.