Memories ||&Oakley

Er zat een zekere aarzeling in de passen die de grootgebouwde Akita maakte. Zijn ogen waren gevuld met een gepijnigde blik, zelfs met een klein – amper opmerkbaar – spoor van verdriet, terwijl alle herinneringen weer naar boven kwamen. Een kleine glimlach vormde zijn lippen, toen hij terugdacht aan alle momenten waarop hij en zijn zusje hier hadden rondgerend. Hoe ze op straat hadden rondgestruind, als ze geen behoefte meer hadden aan de situatie in het huis, als ze het zat waren zich voor hun schreeuwende eigenaren te verstoppen. Tate schudde zijn kop. Die tijden waren voorbij, hij moest zichzelf eroverheen zetten. Hij wist niet eens zeker waarom hij hier weer terug was gekomen, misschien dat hij ergens diep van binnen hoopte dat zijn zusje niet dood was. Dat hij haar niet had gedood, dat het gewoon weer één van die zieke gedachten was die de laatste tijd zo vaak door zijn hoofd spookte. Misschien dat hij zelfs hoopte Violet hier aan te treffen, ondanks dat hij had gezien hoe ze was aangereden. Ondanks dat hij haar had zien sterven, toen ze voor hem op de vlucht was geslagen. De angstige blik in haar ogen zou hij nooit kunnen vergeten, hij zou dat hele moment nooit meer kunnen vergeten. Hij kon de woorden nog horen, precies zoals zij ze had gesproken. “You say you’re afraid of darkness, Tate, but you’re the darkness.” De laatste woorden die ze tegen hem had gesproken, de laatste woorden die ze überhaupt had gesproken.

Maar ze zouden niet terugkomen. Zijn zusje niet. Violet niet. Ze waren op een betere plek nu, hield hij zichzelf voor. Het was beter dat ze nu dood waren, dan dat ze nog hadden moeten leven in een wereld zo verpest als deze. Dat was de enige gedachte die hem nog een beetje op kon beuren, die hem zich iets minder schuldig kon laten voelen. De Akita schoof de gedachten van zich af en liep weer verder. Met zijn kop hooggeheven, paradeerde hij op een drafje over de stoep. Onbewust schonk hij elk mens dat tegenkwam een vuile blik, dat was een soort automatisme geworden. Hij had een verschrikkelijke hekel aan mensen. Het waren allemaal monsters, stuk voor stuk monsters.

Met zijn kaken strak op elkaar geklemd, struinde Tate verder over de stoep. Hij moest moeite doen niet direct het eerstvolgende mens, die hij tegenkwam, aan te vallen. Maar hij wist waar dat in zou resulteren. Als hij dan niet op tijd weg zou kunnen komen, dan zou iemand al hulp gehaald hebben. Dat zou waarschijnlijk het einde van zijn leven betekenen, euthanasie. Of mensen zouden hem proberen ‘mak’ the maken. You can put a lion in a cage, but you can’t domesticate him. Beide resultaten spraken hem totaal niet aan, in beide gevallen zou hij zijn vrijheid kwijt zijn, en dus liep hij gewoon verder. Hij probeerde alles uit zijn hoofd te verbannen, die verschrikkelijke mensen om hem heen, de vele herinneringen die hij had aan deze verdomde plaats. Het liefst zou hij het nu meteen op een lopen zetten, het liefst zou hij op volle vaart het bos invluchten. Maar iets hield hem tegen, een angstig stemmetje achterin zijn hoofd herinnerde hem aan wat er de vorige keer was gebeurd, toen hij het op een lopen had gezet om de stad te ontvluchten. En ondanks dat er nu niemand in de buurt was waar hij om gaf, dat er überhaupt niemand meer was om wie hij gaf, was dat stemmetje en die herinnering genoeg om hem ervan te weerhouden het op een lopen te zetten.
Zijn blik viel op een lichtgekleurde poedel, die in tegengestelde richting op dezelfde stoep liep als hij. De andere hond interesseerde hem niet zoveel. Het zou beter zijn als ze geen gesprek aan zouden knopen, voor de andere hond althans. Tate dacht ervan verzekerd te zijn niet zoveel risico te kunnen lopen, maar desondanks had hij er eigenlijk geen behoefte aan te moeten praten met zo’n schoothondje. Echter, toen hij nog een blik wierp op de poedel, zag hij dat er geen mens bij hem in de buurt was.
De Akita slaakte een zachte zucht toen de ander hem toch aansprak. “Eh, haai,” sprak deze met een glimlach, die Tate niet beantwoordde. “Gaat alles wel… goed?” klonk het vervolgens. ”Prima,” snauwde hij geërgerd terug en deed aanstalten om verder te lopen, maar bedacht zich hier toch op. ”Hoezo?”

Tate had de poedel fronsend aangekeken. Waarom zou iemand vragen of het wel goed met hem ging? Het ging immers niet goed met de reu, maar dat hoefde anderen niet te weten. Hij was zich er niet van bewust dat het zo erg opviel tegenover iedereen om hem heen. Natuurlijk wist hij wel dat hij een apart type was, op zijn zachtst gezegd, maar dat men zag dat er iets mis met hem was.. Dat was nieuw voor hem. Ergens was het niet zo gek ook, hij bevond zich amper rond andere honden, hij was sinds de dood van Abby en Violet niet meer in de stad geweest.. “Je keek een beetje… apart. Laat maar. Goede dag nog,” klonk het antwoord van de poedel, gevolgd door een eerbiedig knikje. De hond draaide zich om en liep weer verder.
De frons op Tate’s voorhoofd werd alleen nog maar dieper. Hij kon er nooit goed tegen als dingen voor hem onbeantwoord bleven, ondanks zijn koudbloedige karakter kon hij er niets aandoen af en toe toch iets te nieuwsgierig te zijn. ”Nee.. wacht. Nu wil ik het weten ook,” riep hij de poedel achterna. ”Hoe bedoel je… apart?”