Never again

De koele wind stroomde zachtjes langs het lichaam van de teef. De ijzeren ketting lag lichtjes rondom haar sterke, brede nek. Het was een warme zomerdag, met een zachte wind. Een prima dag om naar buiten te gaan. Zo had het baasje van Camaro het ook gezien. Ze waren aardig vroeg vertrokken om naar het stadspark te gaan. Die met die prachtige bomen, met die roze bladeren, die het hele jaar roze bleven. Het was apart. Hoe was zoiets mogelijk? De teef wist het nog steeds niet, niemand zou het ooit weten. Het was iets wat nou eenmaal zo was, meer niet. Net zoals de zomer, de herfst, de winter en de lente. Onverklaarbaar. Planten, bloemen, dieren. Alles was onverklaarbaar. Het was onverklaarbaar dat de wereld waarschijnlijk de enige planeet is met zulk uitgebreid leven. Het moet genomen worden zoals het is, niet veranderd worden. Dat kan niet, bij iets wat onverklaarbaar is.
Met een kleine zucht kwam de witte teef overeind. Haar oren luisterden aandachtig naar de ritselende bladeren, naar de spelende kinderen. Haar neus kon ieder golfje van zout opvangen. Als je blind was, net zoals haar, waren je andere zintuigen beter ontwikkeld. Ze kon beter ruiken dan iedere andere hond van haar ras, haar gehoor was geweldig goed ontwikkeld en haar ogen.. Daar kon ze helemaal niets mee. Ze was hierdoor heel erg nerveus geworden. Ze kon werkelijk niets anders zien dan zwart, helemaal niets. En ze was het ook niet gewend, nee, het was zo geworden. Als je haar gecoupeerde oren eens goed bekeek, haar gespierde lichaam en haar littekens, wist je wel dat ze niet was geboren om een huishond te worden. Dat was ze dan wel nu, maar vroeger niet. Haar baasjes hadden nooit een goede toekomst voor haar gezien, ze hadden al lang voorbestemd dat ze moest vechten. Een vechthond was ze echter niet. Ze was geweldig met andere honden, ze was prima gesocialiseerd, maar haar leven had een lange tijd een heel andere doel gehad. Anderen angstig maken. En niet als waakhond, niet voor onschuldigen, maar als hond van een internationale drugsdealer. Zo een molosser als zij, gecoupeerd, gespierd, was natuurlijk wel zeer indrukwekkend. En dat was ook het doel geweest van haar. Ze was niet meer geweest als een voorwerp, een die bedoelt was als een geweer. Het probleem tegenwoordig was dat iedereen die in dat cirkeltje zat een schietijzer bezat, dus dat inmiddels geen indruk meer maakte. En een Dogo argentino zoals zij – een Rottweiler, een Dobermann, een Dogo Canario, een Fila Brasileiro, een Stafford ook, iets is wat niet iedereen heeft en vooral veel buitenlanders afschrikt.
Ietwat nerveus keek de Dogo rond, toen ze de ketting van haar hals voelde glijden en in het zand hoorde vallen. Een zachte en doffe plof was te horen. De teef hoorde allemaal kinderstemmen om zich heen en bewoog wat nerveus met haar staart. Ze wilde niet een of ander kind omver lopen. “Kom op!” moedigde haar baasje haar aan. Eventjes keek de teef om. Okay, ze moest doorlopen. Een ijskoude winterwind stroomde nu door haar witte vacht. Ineens was het een heel stuk kouder dan net. De teef schudde eventjes haar vacht uit. Ze kon het wel, ze kon het wel!
+ Oakley

camaro

463 words

// Oaks

Een abrikooskleurige poedel wandelde op een haast neurotische manier heen en weer langs de witte deur naar de kelder. Het was niet dat hij de kelder in wilde.. Maar wat daar hing, namelijk zijn riem, was precies hetgene dat zijn eigenaresse onderhand al lang gepakt had moeten hebben. Hij moest naar buiten, dat wist ze toch wel? Hij vond het vreselijk om toe te geven, maar hij moest echt heel nodig. Een korte, waarschuwende blaf verliet zijn bek terwijl hij dan maar ging kijken waar zijn eigenaresse uithing.
Hij vond haar in haar werkkamer. Ze moest hier constant zijn geweest na hun korte avondrondje. Haar blonde haar lag uitgewaaierd over het toetsenbord van haar laptop, waar eveneens haar wang op rustte, haar ogen gesloten. Ze was hier gewoon in slaap gevallen. De abrikooskleurige reu drukte zijn natte neus in haar gezicht en gaf een ferme lik over haar wang. Een kort geblaf verliet zijn bek, elke keer weer tot ze vermoeid haar ogen opende. Het was zulk mooi weer, en dan lag zijn baas hier binnen te slapen?
‘Sorry Oakley,’ klonk haar stem op vermoeide toon terwijl ze het haar uit haar gezicht haalde en haar kleren recht streek. ‘Zullen we dan maar?’ De poedel liet niets meer van zich horen, maar stak snel zijn neus door de halsband die hem aangeboden werd. Als ze nu niet heel snel buiten zouden zijn, had hij echt iets uit te leggen. Aan het tapijt. Gelukkig snapte de jonge vrouw dat ook en waren ze binnen enkele momenten buiten aangekomen.
Een plas- en ontbijtstop en een flinke wandeling later, kwamen de altijd roze bladeren van het Blossom Park in zicht. Een licht zoete geur kriebelde in de neus van de reu, terwijl hij voor de zoveelste maal een onderzoekende blik wierp op de bladeren boven zijn hoofd. Terwijl de bladeren van andere bomen geel en oranje waren gekleurd en van de takken waren gevallen te afgelopen herfst, was een groot deel van dit roze spul blijven zitten waar het zat. Enkel de geur had afgenomen.
Een simpele klik vertelde Oakley dat hij kon gaan en staan waar hij wilde. Na een korte blik op de vrouw achter hem, wierp hij een blik op het park zelf. Een groep spelende kinderen… Enkele volwassenen. Daar, een hond! Met een kleine grijns op zijn snuit draafde hij rustig op de hond af, welke van dichterbij enigszins apart leek te doen. Alsof ze… niet zag? Zijn wenkbrauwen iets gefronst ging de reu over op een looppas, terwijl hij haar langzaam naderde. ’Well, hallo lady.’ Op een kleine afstand bleef hij staan. Er was iets met haar. Kon ze echt niet zien? Was ze gevaarlijk? Of gewoon stijf? ’Alles goed deze mooie dag?’ klonk zijn stem op een iets voorzichtigere toon.

robb stark

De geur van een andere hond drong de neus van de witte teef binnen. Ze probeerde in te schatten waar de geur vandaan kwam, dus duwde ze haar neus hoog de lucht in. Echter kwam van iedere kant om haar heen een vreemde geur, dus kon ze niet inschatten waar hij was. Oh god, dadelijk kwam hij naar haar. Ze kwispelde nerveus met haar staart, hopend dat hij niet plotseling voor haar kwam, zonder dat ze het verwachtte. Dan was de kans groot dat ze weer haar oude instinct terug kreeg – bijten uit angst en uit bescherming, en had de reu een probleem. Behalve als het een sterk ras zoals zij was, dan viel het mee. Haar kaken waren sterker dan menig anderen, zoals bij vele molossersoorten. Ze was niet voor niets gefokt om te jagen op poema’s. Maar ze moest rustig blijven.
’Well, hallo lady.’ Hoorde Camaro vervolgens. Ze schrok niet, ze rook hem al van een kleine afstand en hoorde de blaadjes onder zijn poten kraken. Ze zwiepte benauwd met haar staart. “Ehm, hallo?” vreg ze, terwijl ze voorzichtig met haar neus naar de hond voor haar zocht. Ze wilde graag weten met wat voor een soort hond ze te maken had, ook al kon het awkward zijn voor de ander. Haar boeide het niet meer of iets awkward was. Anderen moesten gewoon begrijpen dat ze gestrest werd, als ze niet wist wat er voor haar afspeelde. “H-het spijt me,” sprak ze, toen haar neus de schouder van de hond aanraakte. Niet bijzonder gespierd, dus geen reden tot angst. Het was geen doorgedraaide vechthond, die zich de laatste tijd schuil hielden hier. Het was een normale hond, hoopte ze. ’Alles goed deze mooie dag?’ vroeg de reu vervolgens. De teef knikte en glimlachte. “Zeker, en met u?” sprak ze toen, haar zachte, fluwelen stem rolde zonder moeite uit haar keel. Al zag ze eruit als een of andere vechthond, met haar gecoupeerde oren, haar littekens en haar gespierde schouders, ze was alles behalve dat. Ze was een watje, een nerveuze hond. “I-ik ben Camaro,” sprak ze toen. Ze kende niet zeer veel honden en wist nooit goed wat ze als eerst moest zeggen. “Ehm, een Dogo Argentino.” Wat. Waarom zei ze dat nou? Blegh, ze was ook zo kansloos.

camaro

333 words

// Oakley

Voorzichtig naderde Oakley de witte teef, waar hij zulke persoonlijke ideeën bij had. Zou ze werkelijk blind zijn? Zou dat in een gevecht zijn gebeurd? Hoe dichter hij haar naderde, des te beter hij de littekens op haar witte vacht kon zien. Het was te persoonlijk om te vragen waar dat vandaan kwam, dat wist hij zelf ook wel. Maar hij was toch altijd gewoon zo nieuwsgierig. Hij wilde het liefst gewoon alles kunnen vragen. En ook antwoord te krijgen natuurlijk. Lange, interessante antwoorden die iets toevoegden aan zijn algemene kennis. Dat was precies wat hij leuk vond aan gesprekken met bekenden. Goede bekenden. Je kon ze bijna alles vragen en kreeg lange, uitgebreide antwoorden waar je iets mee kon. Al was het maar er over denken.
Echter kon hij deze teef dus níét vragen wat er aan de hand was met haar vacht, en zou hij het met de beleefdere vragen moeten doen. ’Well, hallo lady,’ begroette hij haar op rustige toon, terwijl hij op een kleine afstand bleef staan. ‘Ehm, hallo?’ was het antwoord van de teef, terwijl zij met haar neus ergens naar leek te zoeken. Oakley keek haar even wat bevreemd aan. Wat was ze nu aan het doen? ‘H-Het spijt me,’ verontschuldigde ze zich toen ze met haar neus kort zijn schouder aanraakte. ’Geen enkel probleem,’ glimlachte hij naar haar, al kon ze zijn gezichtsuitdrukking niet zien. Alsof dat hem er iets toe deed. ’Alles goed, deze mooie dag?’ probeerde hij het gesprek een beetje op gang te krijgen. Bizar hoe zenuwachtig deze teef leek. Of was het onzekerheid? ‘Zeker, en met u?’ ’Met mij gaat alles prima, dankje.’ knikte hij haar kort toe. Misschien moest hij gewoon doen alsof ze wel alles kon zien. Voor het geval ze stiekem wel gewoon kon zien. ‘I-Ik ben Camaro. Ehm, een Dogo Argentino.’ Oakley hield zijn lachen in, en glimlachte enkel naar de teef, die dus Camaro bleek te heten. ’Aangenaam kennis te maken, Camaro. Ik ben Oakley. Een Koningspoedel.’

robb stark