The waves will break every chain [&Reagan]

OREO

My heart is letting go of you

De kou sneed als een schrapend mes door zijn ledenmaten en liet zijn hoofd koud en nutteloos aanvoelen, alsof zijn hersenen al jaren geleden vertrokken waren en er nu enkel bevroren zaagsel in huisde. De blue merle reu had expres zijn verstand op nul gezet enkele weken geleden, sinds hij zijn beste maatje uit het oog verloren was, was de hond veranderd in een emotioneel niet-stabiel wrak. Hij verlangde oh-zo-ontzettend naar de warmte van zijn beste vriend, warmte die op dit moment ver buiten zijn bereik lag. Oreo kneep zijn tweekleurige kijkers tot spleetjes om iets te kunnen waarnemen tegen de wil van de felle zon in. Het enige wat hij aan informatie binnenkreeg was sneeuw en ijs, en nog meer sneeuw en natte bevroren drap. Jezus, wat had hij een hekel aan de koude hand die de bergen in zijn greep hield, bijna alsof er iets ‘ergs’ te gebeuren stond. De border collie spoorde zijn poten aan tot een sukkelig drafje, waarbij hij om de zoveel meter over een kiezelsteentje mieterde, totaal geen erg hebbend in de pijn die daarbij veroorzaakt werd. Zijn bevroren keel voelde droog aan, een brandende vuurzee die zich een weg baande door zijn aderen. Oreo wist dat zijn lichaam niet veel langer zonder vocht kon, dat hij binnen de kortste keren dood zou neervallen als zijn lijf compleet out of water was. Maar waar in godsnaam was híer water vindbaar? Het enige wat deze troosteloze plek opfleurde waren een paar dode plantjes, gestorven aan hetzelfde probleem waar de reu nu aan leed.

Zijn harige oren priemden opgewonden in de lucht toen hij het geluid van kabbelend water hoorde; hij deed zowat een vreugdedansje van geluk, mits hij daar nu niet te uitgeput voor was geweest. Oreo stuurde zijn tengere lijf in tegenovergestelde richting van waar hij net vandaan was gekomen en rende zo snel als de wind in de richting van het waterse (geen idee of dit een woord is xD) geluid. Zijn droge, zwarte neus stak ver vooruit zijn rennende lichaam, alsof die een race voerde met de rest, wie zo snel mogelijk bij het heldere vocht kon komen.

Zijn tweekleurige ogen openden zich wagenwijd toen het doorkreeg dat hij de poel niet alleen kon opslurpen. Het bergmeertje had bezoek van een bruin-gevlekt kleurig teefje. Zijn verstand werd van nul gehaald en hij snelde naar de oever om vervolgens twee liter water naar binnen te slurpen. Voldaan trok hij zijn kop weer op en blikte argwanend naar de andere hond vijf meter verderop. Met sluipende passen liep de reu op haar af en zwaaide jolig met een poot voor haar ogen. ‘Joehoe, iemand thuis daarbinnen?’ grapte de reu. Hij zette een stap van haar vandaan en bleef geïnteresseerd kwispelend met zijn staart naar haar kijken.

OOC

Flutje, ik moet weer even in zijn karakter komen :')

template by falkyrin

tag name

### words

// Reagan

Verveeld wandelde de red merle over een klein, door dieren uitgesleten bospaadje. De geuren van zowel herten, konijnen, dassen en vossen waren overal om haar heen sterk te ruiken, naast de vreemde, ergens schone geur van vers gevallen sneeuw. Sneeuw was toch iets aparts. Het was mooi wanneer het net gevallen was, dempte de geluiden en in eerste instantie ook de geuren om je heen. Het was prachtig om naar de patroontjes in de vers gevallen sneeuw te kijken. Ze moest heel eerlijk toegeven dat elk sneeuwvlokje op zichzelf misschien wel een heel klein beetje mooier was dan zij. En dat was toch wel heel bijzonder. Want wie was er nu mooier dan zij, Reagan, een raszuivere Australian Shepherd?
Ergens diep van binnen wist de teef wel dat ze zichzelf dit net zo lang zou voorhouden tot ze het zelf zou geloven. Er moest toch iets zijn geweest dat ze haar ouders niet kende. En niemand mocht haar nou eigenlijk echt, behalve Keegan dan. Maar Keegan was anders. Of misschien lag het er aan dat de teef zelf eigenlijk niemand mocht. Het niet hebben van vrienden maakte haar aan een kant eigenlijk alleen maar onzekerder over zichzelf, terwijl ze zichzelf voor bleef houden dat het goed was aangezien ze prima voor zichzelf kon zorgen. Tenzij Keegan voor haar wilde zorgen natuurlijk, dat zou ze met plezier toestaan. Misschien zelfs met liefde.
Met een ferme ruk van haar kop probeerde de teef de gedachten uit haar hoofd te schudden. Als Keegan dat zou horen, zou merken.. Ze zou niet weten wat hij zou doen. En op het moment kon ze alles nog makkelijk voor hem verborgen houden. Dat was geen enkel probleem. En als ze zo doorging, zou het ook nooit een probleem gaan worden. Nooit, nam ze zichzelf voorzichtig voor.
Het geluid van een klaterend beekje trok al snel de aandacht van de teef, zoekende naar afleiding van haar eigen teisterende gedachten. Het koele water bood afleiding, merkte ze zodra ze haar neus in het koele water stak en zo veel mogelijk met haar tong naar binnen lepelde om maar gewoon bezig te blijven met iets anders dan haar gedachten. Oh well, en daar kwam nog een afleidingsbron. Een blue merle gekleurde reu wandelde op meters afstand naar het bronnetje en leste daar zijn overduidelijk aanwezige dorst. De jonge teef wist niet wat ze van hem moest denken. Was het een zwerfhond? Of zou er zo een mens om de hoek komen lopen? Nee, dan zou de reu niet zo dorstig zijn geweest. Toch? Ze besloot niet meer op hem te letten. Hij zou zo wel weg gaan. Hoopte ze voor hem.
Alsof haar gedachten verhoord werden, zag ze vanuit haar ooghoeken hoe de reu zich van de bron afdraaide en weg leep te lopen. Deze zeepbel van verwachting knapte echter uiteen toen er met een blue merle gekleurde poot voor haar kop langs gezwaaid werd. ‘Joehoe, iemand thuis daarbinnen?’ klonk het jolig. Oh nee, hier had ze dus echt geen zin in. ’Ja, er is iemand thuis.’ bromde ze op donkere toon, de neiging om een poot in het gezicht van de reu te planten onderdrukkende. Misschien moest ze eens aardig zijn. De reu leek wel wat op haar. Hij was natuurlijk niet zo mooi als zij was, maar ergens kwam hij wel in de buurt met zijn merle kleurtje. En hij was haar afleiding, bracht ze zichzelf in herinnering. Gebruik die kans dan toch, fluisterde ze zichzelf in. Praat met hem. Misschien kun je eindelijk eens een keer lachen. ’Waar heb je die stemming vandaan? Misschien moet ik daar ook eens langsgaan.’ bromde ze, op een al iets vriendelijkere toon dan net. Wat zei ze nu weer? Well, de woorden waren haar mond al uit. Ze kon ze niet meer terug halen.

OOC: Sorry dat het zo lang geduurd heeft en sorry voor de – voor mijn doen – extreem lange post :’D

robb stark

» Psychopath ||&Reagan