Psychopath ||&Reagan

Met grote passen vluchtte Tate het bos in. Zijn pas versnelde nog een beetje toen het geluid van de, ruim misgeschoten, schoten tot hem doordrong. Note to self: don’t make farmers angry, they have guns. De reu was verdwaald geraakt in het bos en uiteindelijk was hij terechtgekomen op een grote boerderij, waar hij even rond was blijven kijken. Totdat de boer hem had ontdekt en had uitgescholden met woorden die zelfs Tate niet kende en in de loop der jaren, kende hij toch heel wat scheldwoorden met dank aan zijn vorige eigenaren. Het enige wat hij eruit had weten op te maken, was dat de boer hem een vuile zwerfhond vond. Toen de Akita, eigenwijs als hij was, echter niet per direct van het erf was gevlucht was de boer – tot grote verbazing van de reu – terug zijn huis ingelopen. En dus was de hond ook weer verder rond gaan snuffelen op het erf, immers was er niemand die hem tegenhield. Hij had echter geen rekening gehouden met het feit dat boeren blijkbaar een kort lontje en een geweer hebben. Toen hij het eerste schot hoorde, die hem maar rakelings miste, zette hij het wel op een lopen.

Soepel sprong de roodgekleurde Akita over enkele takken. Nog steeds met een enorme snelheid sprintte hij nu door het bos, hij wilde het liefst zo snel mogelijk ver bij de boerderij vandaan zijn. Mensen waren monsters, stuk voor stuk. En misschien dat de boer monsterlijk genoeg was om nog achter hem aan te komen ook. Maar dat was wellicht gewoon de schrik die sprak, immers was het niet logisch dat een boer helemaal achter een zwerfhond aan zou komen.

Toen de schrik weer iets meer gedaald werd, kon de reu niets anders voelen dan woede en haat – zoals vrijwel elk moment van zijn leven. Hij voelde haat jegens vrijwel alles, maar mensen stonden bovenaan zijn lijstje. En elke ontmoeting met een mens, leek deze haat steeds weer een beetje te vergroten. Als die boer geen geweer in handen had gehad en hij was weer naar buiten gekomen om hem uit te schelden, had hij wellicht geen hoofd meer gehad.

OOC; Good god, ik moet echt weer even inkomen met dat lange posten :'D

Op volle vaart scheurde de Akita door het bos heen. Hij besteedde geen enkele  aandacht aan zijn omgeving, enkel aan de takken en stammen die verspreid lagen over de grond. Soepel sprong hij over de ene stam heen, om zijn poten weer hoger op te moeten heffen voor de volgende, lage tak. Het enige waar hij aan kon denken was vluchten, zo ver mogelijk weg komen van de boerderij.
Tate was niet bang aangelegd, totaal niet eigenlijk. Maar hij was zijn leven nog niet zat, of nou ja eigenlijk was hij zijn leven wel al zat maar hij achtte de dood niet geschikt voor iemand zoals hij. Het leven na de dood was beter dan wat zich hier op aarde afspeelde, het kon in elk geval niet slechter zijn. Iets beters dan de hel waar hij nu in leefde, verdiende hij niet. Hij had meer gepijnigd dan geheeld. Violet. Abby.
In gedachten verzonken en nog steeds op top snelheid door het bos rennende, begon de Akita steeds minder op alles te letten. Het ontwijken van uitstekende takken en het springen over de omgevallen boomstammen ging als vanzelf, zelf zonder te kijken slaagde hij erin zich soepel een weg door het bos te banen. Zonder veel interesse wierp hij een vluchtige blik op de volgde boomstam die in zijn zicht lag. Deze lag iets verder boven de grond vandaan, waardoor hij een iets hogere sprong zou moeten maken. Echter, keek hij niet goed genoeg naar de boomstam om de hond die eronder lag te zien. De reu maakte de sprong, en haalde deze met gemak, maar struikelde omdat hij niet verwacht had dat de grond na de sprong geheel oneven was. Het drong hem pas door wat zijn struikelen had veroorzaakt, toen hij de brommende stem van een andere hond hoorde. Tate krabbelde overeind en schudde zijn vacht, om de bladeren, die door zijn val in zijn vacht terecht waren gekomen, van zich af te schudden. “Kijk toch uit je doppen!” had de teef gebromd. De Akita draaide zich naar haar om. “Kun je niet zien ofzo?” vervolgde ze. Een kleine, schuine grijns vormde zijn lippen. Ondanks dat zijn ogen niet mee grijnsden. Hij keek de Australian Shepherd, waar hij een heel stuk bovenuit stak, verveeld aan. ”Aaw, doet je poot nu pijn? Boohoo,” respondeerde hij, met een spottende ondertoon.